Mijn universitaire carrière op de universiteit bouwkunde in Delft was van korte duur. Binnen vijf jaar had ik mijn diploma op zak en was ik klaar om de wijde wereld in te trekken op zoek naar een baantje wat het beste bij mij zou passen. Ik had al eerder naar een baan gezocht, maar dit waren slechts bijbaantjes. Het ging nu om een echte baan, eentje die ik misschien wel voor de komende twintig jaar zou hebben. Ik besloot een lijstje van tien architectenbureaus samen te stellen en dan een goed voorbereide mail naar ieder van ze te sturen. Ik wilde geen gebruik maken van een standaard mail, maar elk bureau specifiek benaderen en nadruk leggen op hoe hun werken mij hadden geïnspireerd tijdens mijn studententijd. Een week nadat de mails eruit waren gegaan kreeg ik antwoord van bureau HOUT. Het sollicitatiegesprek zou in de daaropvolgende week plaatsvinden. Ik was zeer nerveus omdat het bureau op plek twee van mijn lijstje had gestaan. Ik wilde er maar al te graag werken. Bovendien sloot mijn afstudeerrichting perfect aan op de filosofie van het bureau, namelijk duurzaamheid en het bouwen met hout.

De sollicitatie

Het bureau bevond zich in het centrum van Delft, net voorbij de Beestenmarkt. Het voelde goed om aan te kloppen bij een bureau dat zo dicht bij mijn oude faculteit lag. Op de dag zelf verzamelde al mijn moed en stapte ik op mijn fiets en nam ik de zo vertrouwde fietsroute vanuit Nootdorp naar Delft. De natuurlijke klanken van de Delftse Hout gaven me altijd wat extra zelfvertrouwen. Tien minuten later stond ik voor de, natuurlijk houten, voordeur van het bureau. Ik belde aan en een vriendelijke secretaresse met rood haar en blauwe ogen deed open. “Hallo”, zei ze. “Jij bent vast Rudger, hier voor je sollicitatiegesprek, correct? Mijn naam is Roos.” Ik slikte, zei niks en knikte. “Ach je hoeft niet zo nerveus te zijn hoor.”, zei Roos met een knipoog. “De bazen zijn stiekem best lief”. Ze vertelde me dat ik plaats kon nemen in de wachtruimte. De twee bazen van het bureau, Gera en Ras ontmoette me daar tien minuutjes later. Ze leken beide heel aardig maar mijn nervositeit kroop langzaam weer omhoog. Zeker toen de twee vlak voor mijn neus een discussie begonnen over welke vergaderlocatie ze konden gebruiken voor het interview. Alle ruimtes in het kantoor bleken bezet! Ik begon te trillen en langzaam te zweten. Op dat moment legde Ras zijn hand op mijn schouder en verzekerde me dat alles goed zou komen. Mijn expertise in bouwen met hout was buitengewoon. “Stiekem is heel dit gesprek slechts een formaliteit, je bent al aangenomen” zei hij. Als sneeuw voor de zon verdween mijn angst en ik kon weer rustig adem halen. Dit zou allemaal wel goedkomen.